Na zdjęciu uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego (PCL)
Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego (PCL)
Uszkodzenie więzadła krzyżowego tylnego (PCL) jest mniej powszechne niż uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego, natomiast jest to poważny uraz stawu kolanowego. Najczęściej występuje on w wyniku urazów sportowych, z największą częstotliwością w sportach takich jak: siatkówka, koszykówka, piłka nożna, czy rugby. Uszkodzenie PCL często rozpoznajemy u Pacjentów skarżących się na ból kolana po kolizjach drogowych.
Najczęstsze mechanizmy urazu PCL obejmują uderzenie od przodu w podudzie, np. uderzenie przez deskę rozdzielczą w goleń w pozycji zgiętego kolana, przy czołowym zderzeniu samochodowym. Jednym z mechanizmów urazu jest również dynamiczny przeprost kolana w sytuacji np. zeskoku na wyprostowaną kończynę.
Objawy uszkodzenia więzadła krzyżowego tylnego mogą obejmować:
- ból w okolicy tylnego stawu kolanowego
- obrzęk stawu kolanowego
- niestabilność stawu,
- trudności w zginaniu kolana
- utrudnione poruszanie się po schodach lub w terenie nierównym
Diagnostyka po urazie PCL obejmuje dokładne badanie fizykalne, w tym ocenę zakresu ruchu i stabilności stawu, charakterystyczny jest dodatni test „szuflady tylnej”. Wykonujemy również diagnostykę obrazową – RTG i rezonans magnetyczny, który umożliwia ocenę stopnia uszkodzenia więzadła. Czasami niezbędne jest wykonanie RTG stresowego (TELOS), dla uwidocznienia niewydolności więzadła.
W początkowej fazie po urazie zalecane jest postępowanie pourazowe, takie jak odpoczynek, unieruchomienie stawu kolanowego za pomocą ortezy, stosowanie lodu, a także podawanie leków przeciwbólowych i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Pacjent nie obciąża kończyny, poruszając się przy pomocy kul łokciowych.
Więzadło krzyżowe tylne ma większy potencjał do gojenia niż więzadło krzyżowe przednie. Wynika to z biomechaniki oraz przede wszystkim – lepszego ukrwienia. Daje to większe możliwości leczenia nieoperacyjnego.
W przypadku uszkodzeń więzadła krzyżowego tylnego, leczenie nieoperacyjne może obejmować początkowe unieruchomienie, a następnie intensywną fizjoterapię w celu redukcji obrzęku, wzmocnienia mięśni stawu kolanowego i finalnie – poprawy stabilności.
W przypadku całkowitego uszkodzenia więzadła krzyżowego tylnego z występującą niestabilnością stawu, może być konieczne leczenie operacyjne. Operacja może obejmować rekonstrukcję więzadła za pomocą przeszczepu, często pobranego od Pacjenta. Do przeszczepu możemy wykorzystać np. ścięgna mięśni zginaczy. Po operacji, Pacjent musi przejść długotrwałą rehabilitację, aby przywrócić pełną funkcjonalność stawu kolanowego.
W każdym przypadku uszkodzenia więzadła krzyżowego tylnego, istotne jest skonsultowanie się z lekarzem ortopedą, który będzie mógł dokładnie ocenić stopień uszkodzenia i stabilność stawu na podstawie badania fizykalnego oraz badań obrazowych, a następnie zalecić odpowiednie postępowanie terapeutyczne.
W MIRAI obszarem kolana zajmują się:
Tomasz Szymański – opracowanie materiału na stronie
Michał Drwięga
Konrad Słynarski
Agnieszka Wintrowicz
Karol Kosterna
Bartosz Dominik
Patryk Ulicki
Dariusz Grzelecki
Michał Bartoszewicz
Anna Krześniak
Zapraszamy!