Problematyka zespołów bólowych dolnego odcinka grzbietu jest wielowątkowa i złożona. Szacunkowo epizod bólu grzbietu wystąpi przynajmniej raz u 39,9% osób w populacji ogólnej do 72% w wybranych (narażonych) populacjach. Wyróżniamy specyficzny i niespecyficzny ból dolnego odcinka grzbietu. Znacząca większość tego typu dolegliwości (80-90%) jest określana jako niespecyficzna, gdzie brak jest uchwytnej przyczyny w badaniach obrazowych. Pozostałe wiążemy z konkretnymi chorobami kręgosłupa, które diagnozujemy wykonując badania dodatkowe. Przede wszystkim są to badania obrazowe, takie jak rentgenogramy kręgosłupa czy badanie rezonansu magnetycznego. Do tej grupy zaliczamy chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, złamania, infekcje czy nowotwory.
Wnikliwa rozmowa i przeprowadzone badanie, często pozwalają na określenie najbardziej prawdopodobnej przyczyny dolegliwości bólowych grzbietu. Dzięki temu, możemy zaordynować potrzebne do postawienia ostatecznej diagnozy badania dodatkowe.
Ból w obrębie kończyny może współwystępować z bólem dolnego odcinka grzbietu
Inną skargą, często zgłaszaną przez pacjentów, jest ból w obrębie kończyny. Zwykle ma on charakter promieniujący i może współwystępować z bólem dolnego odcinka grzbietu.
Jedną z najczęstszych przyczyn tego typu dolegliwości jest przepuklina krążka międzykręgowego. W znacznej większości objawy ustępują po leczeniu zachowawczym w ciągu kilku tygodni. Do metod zachowawczych zaliczamy farmakoterapię doustną (leki przeciwzapalne), fizjoterapię czy blokady sterydowe (blokady nadtwardówkowe).
U części pacjentów leczenie zachowawcze nie jest wystarczające. Jeżeli intensywność bólu nie zmniejsza się lub pojawiają się deficyty neurologiczne (zaburzenia czucia powierzchownego czy zaburzenia siły mięśniowej), należy wziąć pod uwagę możliwość leczenia operacyjnego.
Standardem leczenia operacyjnego przepukliny krążka międzykręgowego w odcinku lędźwiowym jest discektomia, pozwalająca na dekompresję struktur nerwowych.
Postęp w chirurgii kręgosłupa pozwala na leczenie przepukliny krążka międzykręgowego w jak najmniej inwazyjny sposób, dzięki czemu powrót do sprawności jest znacznie szybszy. Na całym świecie coraz częściej stosuje się metody endoskopowe, dzięki którym uraz tkanek miękkich, w tym mięśni, jest minimalny.
Metoda leczenia jest dobierana indywidualnie do pacjenta w porozumieniu z lekarzem, tak aby osiągnąć w pełni satysfakcjonujący efekt.
Mateusz Żebrowski