Zespół nerwu nadłopatkowego to neuropatia wynikająca najczęściej z ucisku/uwięźnięcia nerwu nadłopatkowego na jego przebiegu we wcięciu nadłopatkowym lub mikrouszkodzeń z pociągania. Jego bezpośrednią przyczyną jest ból barku i osłabienie mięśni.
Jest to dość rzadka choroba, której najczęstszą etiologią jest ucisk wywołany wystąpieniem torbieli, np. w wyniku uszkodzenia obrąbka stawowego, przerostem więzadła poprzecznego, uciskiem tkanek miękkich, wynikających np. z uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów – pourazowych lub wystąpieniem malformacji naczyniowej. Powodem są też mikrouszkodzenia, do których dochodzi w wyniku ciągłego przeciążania i generowania stanu zapalnego np. u siatkarzy, pływaków, tenisistów.
Objawy zespołu nadłopatkowego
Najczęściej Pacjent zgłasza się z osłabieniem siły mięśni stawu ramiennego oraz bólem i zaburzeniami czucia powierzchni tylno – bocznej barku. Z czasem dochodzi do zaniku mięśnia nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego.
Diagnostyka
Badaniem będącym standardem w diagnostyce tej choroby jest badanie elektromiograficzne (EMG), pozwalające określić miejsce uszkodzenia nerwu. Dodatkowo wykonuje się badanie rezonansem magnetycznym, które wizualizuje nerw nadłopatkowy i jego patologie, mogące wynikać z uszkodzeń okolicznych tkanek miękkich, czy też wystąpienia mas uciskowych. RM daje możliwość określenia stopnia zaniku mięśnia nad i podgrzebieniowego.
Leczenie zespołu nadłopatkowego
Istnieją różne metody leczenia zespołu nadłopatkowego:
- Zachowawcze: leczenie pierwszego wyboru w przypadku patologii wynikającej z przewlekłego stanu zapalnego oraz przeciążenia. Polega ono na zmianie trybu życia, zaniechania czynności wymagających ruchów ponad głową. Zalecana jest rehabilitacja, wzmacnianie mięśni obręczy barkowej i kontrola ruchu łopatki oraz leczenie przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Stosuje się również miejscowe iniekcje z leków miejscowo znieczulających oraz leków steroidowych przeciwzapalnych. - Operacyjne: wskazane w przypadku braku poprawy w leczeniu zachowawczym lub wzrostu ryzyka nasilenia objawów i dysfunkcji mięśni w przypadku dalszego trwania choroby.
Najczęstszą metodą leczenia operacyjnego jest dekompresja artroskopowa. Zabieg polega na dekompresji pośredniej, czyli na zaopatrzeniu uszkodzeń wewnątrzstawowych, powodujących wtórny ucisk na nerw nadłopatkowy. Do uszkodzeń takich zaliczamy reinsercję (ponowne przyczepienie) ścięgien stożka rotatorów, stabilizację obrąbka. Drugi rodzaj zabiegu to dekompresja bezpośrednia czyli artroskopowa wizualizacja nerwu nadłopatkowego z jego uwolnieniem, usunięciem tkanek powodujących ucisk np. torbieli, gangliona.
W przypadku dekompresji bezpośredniej pooperacyjnie stosuje się unieruchomienie w temblaku ok 1 tygodnia oraz rozpoczyna rehabilitację w kilka dni po zabiegu.
Jeśli przyczyną były uszkodzenie stożka rotatorów lub obrąbka stawowego, postępowanie pooperacyjne jest stosowne do rodzaju zastosowanej stabilizacji.
W MIRAI obszarem barku zajmują się:
Bartosz Dominik – opracowanie materiału na stronie
Michał Drwięga
Zapraszamy!
