Przestrzeń podbarkowa ograniczona jest od dołu głową kości ramiennej, od góry wyrostkiem barkowym łopatki i więzadłem kruczo-barkowym oraz pośrednio stawem barkowo-obojczykowym. Znajdują się w niej ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego oraz kaletka podbarkowa. W warunkach fizjologicznych struktury tej przestrzeni nie ulegają nadmiernemu uciskowi, a kaletka podbarkowa umożliwia prawidłowy ślizg ścięgien pod stropem, jaki stanowi wyrostek barkowy i staw barkowo-obojczykowy.
Do konfliktu podbarkowego dochodzi, gdy przestrzeń ta ulega zwężeniu, np. w wyniku nieprawidłowego ustawienia głowy kości ramiennej, zmian zwyrodnieniowych stawu barkowo-obojczykowego, nieprawidłowej budowy wyrostka barkowego, czy zapalenia kaletki podbarkowej.
Najczęściej ma to związek z przeciążeniem tej okolicy, wynikającym z nadmiernej pracy stawu ramiennego powyżej poziomu głowy lub z zaburzeniem balansu mięśniowego, powodującego zwiększony ucisk głowy kości ramiennej na wyrostek barkowy. W wyniku ciągłego drażnienia dochodzi do przerostu zapalnego tkanek miękkich.
Objawy zespołu ciasnoty podbarkowej
Objawem charakterystycznym dla konfliktu podbarkowego jest bolesny ruch zgięcia i odwiedzenia w stawie ramiennym w zakresie 60st – 120st oraz przy 180st.
Ból lokalizuje się na powierzchni przedniej i bocznej stawu w okolicy wyrostka barkowego i głowy kości ramiennej. Często ma on charakter promieniujący do stawu łokciowego po bocznej i przedniej powierzchni ramienia. Pojawia się podczas snu oraz leżenia na chorym barku. Narasta podczas codziennych czynności, wymagających uniesienia ręki.
Diagnostyka
Kluczowym do postawienia diagnozy jest badanie kliniczne, w którym lekarz palpacyjnie określa bolesność stawu oraz bolesny zakres ruchu.
Badania dodatkowe, które stosuje się rutynowo to RTG oraz USG stawu ramiennego. W badaniu ultrasonograficznym ocenia się struktury przestrzeni podbarkowej: ścięgna stożka rotatorów, ich pracę w badaniu dynamicznym oraz zapalenie kaletki.
W niektórych przypadkach wykonuje się również badanie rezonansem magnetycznym.
Leczenie zespołu ciasnoty podbarkowej
W zależności od przyczyny stosuje się leczenie zachowawcze lub operacyjne.
Metody zachowawcze polegają na rehabilitacji, która prowadzi do obniżenia głowy kości ramiennej oraz poprawy balansu mięśniowego, w wyniku którego przestrzeń podbarkowa ulegnie odciążeniu. Ćwiczenia uzupełniane są o leczenie farmakologiczne lekami przeciwbólowymi oraz przeciwzapalnymi.
Stosowane są również iniekcje leków steroidowych przeciwzapalnych pod kontrolą USG.
Leczenie operacyjne konfliktu podbarkowego stosuje się w przypadku masywnego zapalenia i przerostu kaletki podbarkowej celem jej usunięcia, opracowania powierzchni wyrostka barkowego lub usunięcia zmian zwyrodnieniowych stawu barkowo-obojczykowego.
Należy zwrócić uwagę na to, że przewlekły ucisk na tkanki przestrzeni podbarkowej, szczególnie na ścięgna, może prowadzić do ich uszkodzenia. Z tego powodu zalecane jest wykonanie badania rezonansem magnetycznym celem oceny ewentualnych uszkodzeń ścięgien.
Operacja tego typu to zabieg małoinwazyjny, artroskopowy, wykonywany w znieczuleniu ogólnym z wykorzystaniem kilku niewielkich nacięć skórnych. Jeśli ścięgna stożka rotatorów nie wymagają zaopatrzenia, zabieg trwa około 90 minut. Po operacji stosuje się unieruchomienie w temblaku na okres 1-2 tygodni. Rehabilitację rozpoczyna się kilka dni po operacji.
W MIRAI obszarem barku zajmują się:
Bartosz Dominik – opracowanie materiału na stronie
Michał Drwięga
Zapraszamy!
