Wapniejące zapalenie ścięgien stożka rotatorów to jednostka chorobowa, polegająca na odkładaniu się depozytów soli wapnia w tkance ścięgien, powodując wzrost miejscowej objętości oraz ciśnienia w tkance. W efekcie dochodzi do podrażnienia, zapalenia tkanek oraz kaletki, co zmniejsza przestrzeń podbarkową, prowadząc do tzw. ciasnoty i konfliktu podbarkowego, czego skutkiem jest pojawienie się silnego bólu.
Etiologia powstawania zwapnień nie jest do końca poznana.
Objawy wapniejącego zapalenia ścięgien stożka rotatorów
Najbardziej charakterystycznym objawem jest nagły lub narastający ból stawu ramiennego, najczęściej niepoprzedzony żadnym urazem. Stopniowo nasilające się objawy prowadzą do ograniczenia zakresu ruchu. Ból może mieć charakter rozlany, obejmujący całą powierzchnię barku, ale również może dawać poczucie promieniowania wzdłuż ramienia do łokcia i nasilać się przy próbie gwałtownego ruchu lub ruchu ponad głowę.
Takie schorzenie dotyczy najczęściej Pacjentów w wieku 30-60 lat, w większości kobiet. Potrafi ustępować samoistnie, jednak jest to wieloletni proces.
Diagnostyka
Do postawienia diagnozy wystarczy dobrze przeprowadzony wywiad i badanie kliniczne oraz podstawowe badanie dodatkowe, jakim jest badanie RTG.
W obrazie rentgenowskim typowym objawem są drobne zwapnienia lokalizujące się najczęściej w okolicy guzka większego kości ramiennej.
W przypadku nagłego nasilenia objawów i znacznego ograniczenia funkcji stawu, mogącego być objawem uszkodzenia ścięgien, wskazane jest wykonanie badania USG lub rezonansu magnetycznego.
Leczenie wapniejącego zapalenia ścięgien stożka rotatorów
Podstawą leczenia jest leczenie zachowawcze, na które składa się leczenie farmakologiczne z użyciem leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych oraz rehabilitacja. Zadaniem fizjoterapii jest poprawa ruchomości i wzmocnienie ścięgien oraz zwiększenie przestrzeni podbarkowej w celu zmniejszenia jej kompresji.
Kolejnym etapem jest miejscowe podanie leków steroidowych przeciwzapalnych lub ambulatoryjne przeprowadzenie zabiegu polegającego na nakłuciu i wypłukaniu zwapnień roztworem soli fizjologicznej. Ten rodzaj leczenia przeprowadzany jest pod kontrolą USG.
W przypadku braku poprawy wskazane jest artroskopowe leczenie operacyjne. Przeprowadzone jest ono w znieczuleniu ogólnym i polega na wykonaniu kilku niewielkich nacięć skórnych. Procedura ta polega na wykonaniu miejscowego nacięcia ścięgna, co pozwala na wypłukanie zwapnienia. Zwykle takie opracowanie nie wymaga dodatkowego zaopatrzenia, ścięgno goi się samoistnie. W przypadku masywnych zwapnień i rozległego nacięcia ścięgna wymaga ono miejscowego zszycia. Powoduje to wydłużenie procesu gojenia oraz unieruchomienie ortezą po operacji na czas ok 4 tygodni. Po zabiegu zalecana jest rehabilitacja, a powrót do codziennego funkcjonowania trwa około 3 miesięcy; do pełnej sprawności sportowej ok 6 miesięcy.
W MIRAI obszarem barku zajmują się:
Bartosz Dominik – opracowanie materiału na stronie
Michał Drwięga
Zapraszamy!
